ฉันผู้หวาดกลัวความผิดหวัง...

ฉันจำได้นะ....

ว่าเคยให้ความสำคัญกับของทุกอย่างรอบๆตัว...

เป็นมนุษย์ธรรมดาที่รัก...ก็รักเต็มที่...

 

เกลียด...ก็หันหน้าหนี...ไม่ก็ทำลายสิ่งนั้นๆ...

แต่ยิ่งโตขึ้น...ยิ่งนานวัน...

รอบๆตัวสอนให้ฉันรู้ว่า...

การรักใครสักคนมากๆ...เวลาเจ็บ...

จะเจ็บเจียนตาย...

ราวกับคนโง่...ที่สูญเสียเหตุผลไปจนหมด...

ฉันไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนั้น...

ต่อมาทุกวัน...จึงหมั่นสร้างกำแพง...

หนาขึ้นทีละนิดละนิด...

รู้ตัวอีกที...ฉันก็ไม่สามารถรักใครได้เต็มหัวใจอีกแล้ว...

ในความรักของฉัน...จะปนด้วยความหวาดระแวง...

และกังวลอยู่เสมอว่าสักวันคนรักจะจากไป...

และนอกจากนั้น...

ฉันยังกลายเป็นคนเฉยชาที่ไม่รู้สึกเต็มที่กับเรื่องใดๆ...

เรื่องที่ควรหัวเราะ...ก็ไม่รู้สึกอยากหัวเราะ...

เรื่องที่ควรจะร้องให้...ก็ไม่รู้สึกอยากร้องให้...

บางครั้งฉันจึงต้องแสร้งทำ...เหมือนหุ่นยนต์ที่โดนโปรแกรมเอาไว้...

ผลคือ...ฉันไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้มากยิ่งกว่า...

แต่ฉันกลับไปเป็นคนเดิมไม่ได้...ไม่ได้อีกแล้ว...

ตอนนี้ฉันจึงไม่รู้ว่า..."ตัวของตัวเอง"...เป็นแบบไหน...

บางทีอาจจะนิยามว่า...หุ่นกระบอก...ที่ไม่มีอารมณ์ก็คงได้....

ฉันไม่รู้ว่าจากวันนี้จะไว้ใจใครได้อีกหรือเปล่า...

หรือว่า...

ฉันจะเป็นหุ่นตัวเดิมแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆกันนะ...

อีกนานไหม...