วันอังคารที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

คิดถึงบ้านจัง..




นี่คือสภาพเตียงนอนที่นอนอยู่ทุกวันนี้ค่ะ...555...

พอกลายเป็นเด็กหอแล้วทุกที่ก็เต็มไปด้วยของไปหมด...

ก็พื้นที่มันน้อยนี่เนอะ ^ ^...

กองหนังสือข้างๆนั่นมีแต่หนังสืออ่านเล่นทั้งนั้นเลย...

แล้วจะเห็นกระจุกหูฟังพันๆอยู่ข้างๆ...ยาดม สายที่ชาร์ต...

เป็นผู้หญิงที่ไม่เรียบร้อยเอาซะเลย...แหะๆ ^ ^....

น้องหมีที่ซื้อมาเองก็ตัวเล็กซะจนกอดไม่ได้...เอาไว้ประดับอย่างเดียว...

แต่ชีวิตในหอก็สนุกนะคะ...

พอเป็นเด็กหอแล้วถึงได้รู้ว่ามันมีอะไรให้ทำเยอะแยะนอกจากแค่นอน กินข้าว กับไปรร.

หาข้าวกินเอง ซักผ้าเอง ไปไหนเองหมดเลย...

รู้สึกว่าเหนื่อยจัง...แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอก...

กำลังคิดว่าคนที่คอยดูแลเรื่องพวกนี้ให้เรามาตลอดหลายปีเค้าทนได้ยังไงนะ...

ไม่เคยขี้เกียจทำซักครั้ง...ถึงจะโดนบ่นบ้างก็เถอะ...

ที่เราทำทุกอย่างเองตอนนี้เพราะเรารักตัวเอง...

ก็แสดงว่าคนที่ทำให้เรามาได้ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา...ต้องรักเรามากแน่ๆ...

มีคนที่รักเราขนาดนี้ มันน่าดีใจนะคะ...

แต่ที่น่าดีใจกว่า...คือมีคนให้เรารัก...

...ไม่ใช่เพราะควรรัก...แต่รักด้วยความรู้สึก...

ด้วยหัวใจ...

แด่คนที่มีความรักทุกคนค่ะ...


(ปล.ใกล้จะสอบเสร็จแล้ว จะได้กลับบ้านไปหาคนที่เรารักซะที คิดถึงจะแย่แล้ว อยากกินข้าวที่บ้านด้วย...555...พอคิดอย่างนี้ก็มีความสุขดีนะคะ ^ ^ )







วันจันทร์ที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

I MISS YOU

ฉันกับเธอ...

เราเคยเดินจับมือข้ามวันเวลา...

หัวเราะ...ร้องให้...

สุข...เศร้า...ก็มีแค่เราที่ไม่เคยไปไหน...

เธออยู่ตรงนั้น...ฉันอยู่ตรงนี้...

จับมือกันไว้ระหว่างกลาง...อย่างมั่นคง....

จนถึงตอนนี้...

เพิ่งมานึกขึ้นได้...ว่านานมาแล้วสินะ...

ที่ฉันปล่อยมือจากเธอมา...ไม่สิ...

เราเต็มใจที่จะจากกันเพื่อไปตามทางที่ตัวเองรัก...

ต่างคนต่างก็หลงลืมคนที่เคยจับมืออยู่ไปชั่วขณะ....

โลกภายนอกสนุก...แต่ขณะเดียวกันก็เดียวดาย...

เธอจึงยังอยู่ในใจฉัน...แม้จะเผลอลืมไปบ้าง...แต่ไม่ได้หายไปเลย...

วันนี้ฉันคิดถึงเธอ...เหม่อมองท้องฟ้ากว้างๆ...

เราห่างกันหลายพันกิโลเมตร...

แม้แต่อากาศที่หายใจยังอยู่ต่างชั้นบรรยากาศกัน...

เธอจะคิดถึงฉันบ้างมั้ยนะ...

โลกกลม...แต่ก็กว้าง....

และมีอะไรให้เราทำมากเกินไป...

จนดูเหมือนไม่มีวันที่ฉันจะได้เดินบนทางเดียวกับเธออีกนับจากวันนั้น...

ที่พูดมาทั้งหมดก็ไม่ได้มีอะไรมาก...

ก็แค่คนเหงาๆคนนึงที่นั่งเหม่อมองฟ้า...

แล้วคิดถึงคนที่เคยใกล้...

ก็เท่านั้นเอง...




วันพฤหัสบดีที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

ตัวตนของแสงแดดอุ่นๆเมื่อยามบ่าย

เป็นบล็อกที่เห็นแค่ภาพลักษณ์ครั้งแรก...

ก็กระตุ้นคนอารมณ์แปรปรวนให้อยากระบายตัวหนังสือออกมาจากหัวซะจริง...

ว่าแต่ว่า...

ฉันยังไม่รู้จักเธอดีสักเท่าไรเลยนะ...

ไม่เป็นไร...

จากนี้เราจะค่อยๆทำความรู้จักกันนะ...

ทีละเล็ก...ทีละน้อย...

ฉันจะรอวันที่ได้เป็นเพื่อนสนิทกับเธอเหมือนอย่างที่ Facebook เคยทำนะ...

ฝากตัวด้วยจ้ะ ^ ^...