ฉันกับเธอ...
เราเคยเดินจับมือข้ามวันเวลา...
หัวเราะ...ร้องให้...
สุข...เศร้า...ก็มีแค่เราที่ไม่เคยไปไหน...
เธออยู่ตรงนั้น...ฉันอยู่ตรงนี้...
จับมือกันไว้ระหว่างกลาง...อย่างมั่นคง....
จนถึงตอนนี้...
เพิ่งมานึกขึ้นได้...ว่านานมาแล้วสินะ...
ที่ฉันปล่อยมือจากเธอมา...ไม่สิ...
เราเต็มใจที่จะจากกันเพื่อไปตามทางที่ตัวเองรัก...
ต่างคนต่างก็หลงลืมคนที่เคยจับมืออยู่ไปชั่วขณะ....
โลกภายนอกสนุก...แต่ขณะเดียวกันก็เดียวดาย...
เธอจึงยังอยู่ในใจฉัน...แม้จะเผลอลืมไปบ้าง...แต่ไม่ได้หายไปเลย...
วันนี้ฉันคิดถึงเธอ...เหม่อมองท้องฟ้ากว้างๆ...
เราห่างกันหลายพันกิโลเมตร...
แม้แต่อากาศที่หายใจยังอยู่ต่างชั้นบรรยากาศกัน...
เธอจะคิดถึงฉันบ้างมั้ยนะ...
โลกกลม...แต่ก็กว้าง....
และมีอะไรให้เราทำมากเกินไป...
จนดูเหมือนไม่มีวันที่ฉันจะได้เดินบนทางเดียวกับเธออีกนับจากวันนั้น...
ที่พูดมาทั้งหมดก็ไม่ได้มีอะไรมาก...
ก็แค่คนเหงาๆคนนึงที่นั่งเหม่อมองฟ้า...
แล้วคิดถึงคนที่เคยใกล้...
ก็เท่านั้นเอง...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น